Amirtha Mohan (1951-2016)

Chapter 1 - An obit for Amma 

Oct 3 2016

Our vehicle motored on to  Brindavan Street, minutes after we started from our Kodambakkam flat, with me beside the driver and my parents in the rear. This was a familiar experience over the last few weeks, from the time my mother was diagnosed with Stage-4 endometrial cancer and we moved to Kodambakkam to be closer to the city hospital, to which we needed to travel regularly for treatment. This journey was familiar, except for the fact that this time the vehicle was a hearse, the destination was the crematorium, I carried a pot full of smoke, and my mother was on a bier.

Yes, a bier - over which the person who had brought me up for over two decades was lying lifeless. Hours earlier the soul had left the mortal coil. After bossing over numerous vital organs for three months and yet being deterred and held back by the counter-punches of modern medicine, the tumour finally invaded the alveoli in the lungs. There was a finality about this invasion as the doctor gave up feeding chemo bottles to mom's already frail body, and instead advised us to embrace the might of nature. After five unconscious days on oxygen support and strong doses of morphine to kill pain, my mother finally decided to give up her ghost on a Monday morning. The end was barely noticeable - given her heavy breathing in the last days, I made a mental note of the fallen decibel levels during my sleep in the wee hours of the morning. When I finally woke up at 6:40, there was a deafening silence in the room to confirm the painful truth. Quite akin to a chugging train grinding smoothly to a halt at the last station.

At Rameshwaram temple in 2012, in the city of her birth. Great reminiscence for mom, returning after 35 years.

Any modicum of truth regarding my mom would still sound an exaggeration - stuff which obituaries are made of. She was not a leader or a reformer, and did nothing extraordinary in her life. Yet, in a society where there is a clear demarcation between 'housewives' and 'working women', she was someone who excelled in both roles concurrently for decades. Her 8 AM - 3 PM college job enabled her to be at work when I was at school, and don the hat of a housewife once I was back. Of course, that she pulled this off for years is also thanks in no small measure to Dad, who partook in household activities dutifully. Her 35-year old teaching career, cheerful family life, and materialistic successes point to fulfillment and completion in life. What did not materialise though, was her wish to see and play with her grandchildren.

She was extremely knowledgeable about Tamil and English literature, regularly whipping up quotes from memory to befit the situation. Unfortunately I was not good enough to latch on to her Julius Caesar quote which she mentioned on being diagnosed with cancer and pulmonary embolism. She continued to read The Hindu and help me solve the MetroPlus crossword till a month before her passing, when a tumour-induced stroke robbed her of clear vision and interrupted blood flow to her brain.

Three years back, she casually asked me one day - "Naanga ellam pona aprom engala nenachu paapiya? (Will you think about us after we are gone?)". This was out of the blue, and I do not remember how I tackled the question. Quite possibly I dismissed it - given her robust health, and her family history where almost no one yields before 80, I had always envisaged me taking care of her as an old grand-mom with a frail frame. Sadly that was not to be, and all I could afford as a quid pro quo for her lifetime service to me was three months of helping her cope with cancer. In her Obit ad on The Hindu, I promised to carry her legacy forward to the generations to come.

An asymmetry in the relationship between parents and children is the rule of nature. Children are the raison d'être of a parent's life; however when the former grow up, it is exceedingly difficult for them to prioritize parents over their professional careers and the welfare of themselves and the succeeding generation. Any opportunity to serve parents, to create fond memories, and to keep them happy must be cherished.

Chapter 2 - A struggle unto nowhere

Mom has touched the lives of many relatives, colleagues and students over her lifetime. It is my desire that some value be created out of her failed battle against cancer, by documenting her struggle. Of course, this is going to get lost in the huge deluge that is the Internet, yet I write this in the hope that patients with similar history and symptoms are benefited somehow.

Where it all began...

My mom had abnormal vaginal bleeding in August 2015 - the month I got married. A biopsy detected a 'benign endometrial polyp'. A gynaecologist observed her and suggested removal of the uterus and the ovaries (hysterectomy), and warned about the possibility of cancer failing to do so. Downplaying the risk of cancer and to ensure unhindered participation in the wedding celebrations, she chose to postpone operation by two months. The operation eventually took place on 15th October 2015, and she was discharged from the hospital after five days. There was no cancer in the removed organ, so we believed we had successfully cured the cancer through early treatment. The next few months passed without incident; however in March 2016, mom started to have a 'vomitting sensation'. This was basically a huge noise of her trying to vomit, but no contents were spewed. This did not affect her appetite in anyway, or for that matter, anything else in her daily lifestyle.

We consulted general practitioners, gastro-enterologists and cardiologists. All tests came out to be normal, and doctors erred by mistaking the sensation for an usual stomach upset. Three months went by, and mom slowly started to have other complications, in particular, serious breathlessness and exhaustion. Finally a GP referred us to an oncologist, Dr Ayyappan, who hurriedly admitted her in Apollo Speciality Hospital, Teynampet, and subsequently confirmed the cancer with biopsy. My mom had stage-4 cancer, which had metastasized from her endometrium (lining of uterus), to the peritoneum, omentum, and multiple lymph nodes. Organs like the liver, kidney and pancreas were fine, but there were  dangerous pulmonary emboli - clots blocking blood flow to her heart and causing breathlessness. When queried about the outlook, the doctor said she could die anytime due to a large embolus, and if at all she survived that threat, she would die of cancer in a year or so.

Our doctor, Dr. SG Ramanan, suggested chemotherapy. This meant injecting bottles of medicine into her veins once in three weeks. Besides, anticoagulants were given to inhibit abnormal clotting. I ensured mom got adequate exercise by walking regularly on the terrace. The condition of her heart greatly improved over the next two weeks, and we successfully thwarted the threat of embolism (didn't recur till her end). However, five weeks later, on a Sunday morning, suddenly I found her slightly uncoordinated in her walk. Her steps were out of balance, and her eyes were not looking alright. Another hospitalization ensued, and she was diagnosed with acute stroke in the occipital lobe, and many infarcts (dead tissues) due to lack of adequate blood. How did she develop a stroke and new clots in spite of being on anticoagulants? The doctors did not know.

The final days

A week later, it was time to go for a PET-CT scan to gauge the impact of the three chemo doses. Great fear and anticipation, as you'd expect. All came to zilch, as the doctor broke to us the sad news that the chemo was not working and the tumour was progressing faster. Especially, lung complications arose, and her alveoli started to shrink. In the following days, her body became very frail. One day, she lost her balance and fell while trying to sit on a chair. There was hardly any reaction from her. She kept looking around without feeling the pain of the fall. The fall was so smooth and painless like the glide of a thermocol sheet. I was pained at the depths to which my cheerful and kind mother's health had plummeted.

The lung complications grew, and she found it difficult to draw her breath. Phlegm clouded her lungs, which she had to spit every ten minutes in order to breathe. Her last hospitalization happened; we consented that the docs should not take her to the ICU or put her on ventilator support, as this would trouble her body further, yet not provide any lasting cure. With no hope of a recovery, I requested the doctor to ensure she was on adequate morphine - a painkiller - so that she dies without pain. Slowly, the phlegm started to diminish her lung capacity; the lack of blood supply ensured she lost her consciousness, her skin started to form black patches, and finally the heart stopped beating on a Monday morning.

In summary, 65 years of life, a few months of hardship, a painless final week, and a seamless departure.

Appendix: Cancer - where questions galore

What is cancer? A group of abnormally growing cells in the body. Cancer is an umbrella term used to refer to many diseases. That is, there are substantial differences in the medical prognosis and treatment based on where in the body the abnormal cells are present. In no particular order, I list some of my queries and understanding on these mysterious diseases.

1. It is widely touted that cancer is curable if detected early. However despite detection and surgery at a non-cancerous stage, mom died less than a year post-surgery. How did the 'uterus' cancer return with a vengeance, to someone with no uterus? Shit happens, docs say.

2. Do not blindly trust a biopsy result. Serious mishaps happen. Sometimes a biopsy may be done on one tissue which is perfectly normal, while there are other cancerous tissues in the same organ. At others, the same biopsy may be interpreted differently by two different pathologists, and their skill and experience is key. Never hesitate to go for a second biopsy/opinion, or to have a word with the pathologist. The pathologist's decision more or less decides the line of treatment, but his/her role is often downplayed or ignored by the patient's family.

3. During my stay at Apollo Hospitals, I had a chance to attend a talk by Dr. MA Raja. No amount of regular screening can keep you away from cancer, I learnt. Except for cervical cancer, which can be detected using Pap smear tests and cured completely - this nasty cancer strikes women between 30 and 50. Yet even otherwise knowledgeable people do not opt for this test believing they would not be affected.

4. An irritatingly repetitive plug: 'Smoking causes cancer.' That's not precise; smoking only increases the risk of getting cancer. Only one-fifth of all cancer cases are attributed to smoking. Whether even this is a 'cause' in the true sense of the word, or a convenient excuse for the doctors, is anyone's guess.

5. A cancer ward is definitely a disgusting place to spend time. I happened to read a discharge summary where a 38-year old was diagnosed with advanced colon cancer, after complaining for three weeks of abdominal pain and "altered stool behaviour". Oops, that must ring a chord for many of us. The "butterflies in the stomach" have a whole new meaning now.

What wrong did those babies commit to be subjected to chemo treatment at that age? What about that schoolgirl, who developed a cancerous lump on her chin from nowhere?  Or the other teen who felt sickly and weak often enough to trigger a doctor's earnest suspicions and an early diagnosis? It's saddening that clarity on such and many other questions elude the best in this field.

யாரைத்தான் நம்புவதோ?

அவன் ஒரு பின்னடைந்த கிராமத்தைச் சேர்ந்தவன். சுமாராகப் படித்தாலும் அரசு கொடுத்த ஊக்குவிப்பினாலும் சில தனியார் தொண்டு நிறுவனங்கள் வழங்கிய மானியத்தாலும் அருகிலுள்ள சிறு நகரில் ஒரு நல்ல பொறியியல் கல்லூரியில் தனது பட்டப்படிப்பை முடித்தான். தற்போதுள்ள வழக்கத்தின்படியே அவன் படித்த துறையையோ அவன் பெற்ற விழுக்காட்டையோ கணக்கில் கொள்ளாமல் அவனுக்கு வேலை தர ஒரு மென்பொருள் நிறுவனம் முன்வந்தது. ஊர்மக்களைப் பிரிந்து வேலைக்கு செல்வது அவன் மனதிற்கு பிடிக்கவில்லையெனினும் அவர்கள் கொடுக்கும் சம்பளம் தன்னுடைய கிராமத்தின் GDPயை விட அதிகம் என்பதால் அரைமனதோடு அலுவலகம் செல்ல ஆயத்தமானான். ஊர் மக்களும் மகிழ்ச்சியோடு அவனுக்கு விடை கொடுத்தனுப்பினர்.

கற்றோருக்கு சென்ற இடமெல்லாம் சிறப்பு என்று நம் முன்னோர்கள் சொல்லிவிட்டுப் போயிருந்தாலும் வெறும் தமிழையும் ஒரு அரைகுறை ஆங்கிலத்தையும் வைத்துக் கொண்டு வெளியூரில் எங்ஙனம் குப்பை கொட்டப்போகிறோம் என்று உள்ளுக்குள் பயந்தான். வேலையிடமான பெங்களுருவில் எல்லா மொழிகளையும் பேசுவார்களென அவன் நண்பர்கள் அவனைத் தேற்றியிருந்தனர். அவர்களும் அவனைவிட சற்று நன்றாக ஆங்கிலம் பேசினாலும் கிட்டத்தட்ட அரைகுறைதான் என்று அவனுக்கு நன்றாகவே தெரியும். போகிற இடத்தில் சிறப்பு வராவிடினும் பரவாயில்லை; செருப்பு வராமல் இருந்தால் சரி, என்பது போன்ற எண்ணங்களோடு பட்டணத்திற்கு வந்து சேர்ந்தான்.

சிறு நகரங்களின் அமைதியிலும் இயற்கையிலும் வளர்ந்த அவனுக்கு அந்த பரபரப்பு வியப்பாக இருந்தது. சரணம் தப்பினால் மரணம் என்ற கணக்கில் வண்டிகள் வேகவேகமாக சாலைகளில் பறந்து கொண்டிருந்தன. எங்கு திரும்பினாலும் மக்கள் அவசரமாக நடந்து கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் முகத்தில் ஒரு பதற்றமும் நேரம் தவறி விடுவோமோ என்ற கவலையும் நீக்கமறப் பரவியிருந்தது. சில வாரங்கள் கழிந்தால் நகரம் பழகிவிடும் என தன்னைத்தானே சமாதானப்படுத்திக்கொண்டு, அலுவலகப்பணியில் தனது முழு கவனத்தையும் செலுத்தலானான்.

இரு வாரங்கள் ஓடின. அந்த சனியன்று ஊரைக் கொஞ்சம் சுற்றிப் பார்க்க வேண்டுமென திட்டம் போட்டான். பள்ளியில் தமிழ்ப் பாடத்தில் கற்ற திருமால் பாடல்கள் மட்டுமே பரிச்சயமான அவனுக்கு, தன் சக ஊழியர்கள் அனுதினம் பேசிக்கொள்ளும் மால்கள் ஆச்சர்யமாகத் தோன்றின. உணவு, கைப்பேசி, ஆடைகள், பொழுதுபோக்கு, சினிமா என எதைப்பற்றி அவன் வினா எழுப்பினாலும் ஒரு மாலின் பெயரைக் குறிப்பிடுவர், அவன் புது நண்பர்கள். எனவே அவன் வீட்டின் அருகில் இருந்த ஒரு மாலுக்குப் பயணப்பட்டான்.

உயர்ந்து நிமிர்ந்து காணப்பட்ட அந்த மால் என்ற அடுக்குமாடி கட்டிடத்தைக் கண்ட அவன் ஆடித்தான் போனான். தன் ஊர் மக்கள் தங்குமிடம் கூட இவ்வளவு வசதியாய் இல்லாதபோது, நகர மக்கள் களிப்பிடத்திற்கே எத்துனை ஆடம்பரத்தை விழைகிறார்கள்! அவன் கண்களை நவநாகரிக உடைகள் அணிந்திருந்த பெண்கள் குளிர வைத்தார்கள். ஆடவரோடு சகஜமாக கை கோர்த்தும், தோளில் சாய்ந்த படியும் பெண்கள் அங்கு உலா வந்தார்கள். அவனும் அப்பெண்களின் கழுத்தையும் காலையும் உற்று உற்று நோக்கினான். அவன் நினைத்தாற்போல் அவர்கள் டி-ஷர்ட்டிலிருந்து தாலி எட்டிப்பார்க்கவும் இல்லை. கால்களில் மெட்டியும் இல்லை. ‘ஒரு பண்பாடு இல்லையென்றால் பாரதம் இல்லை’, என்ற அவன் தலைவர் பாடலை முணுமுணுத்துக்கொண்டு நடந்தான். விலையைப் பற்றி ஏற்கனவே அவன் அலுவலக நண்பர்கள் அவனை எச்சரித்து இருந்ததால் அதற்கு தயாராகவே வந்திருந்தான். அவர்கள் கூறிய ஒரு பிராண்டின் பெயரை நினைவுகூர்ந்து அதைப்பற்றி விசாரிக்கத் தொடங்கினான்.

தன்னருகில் நின்று கொண்டிருந்த மூன்று இளம்பெண்களிடம் கேட்டான். ‘மேடம், வேர் இஸ் போப் ஜீன்ஸ் ஷாப்?’, என்றதைத் தமிழ்த் தோய்ந்த குரலில் கேட்டு, நிம்மதி பெருமூச்சை விட்டு, பிறகு பதிலுக்காகக் காத்திருந்தான். அவனைக் கொஞ்சம் கூட சட்டை செய்யாமல் ஒருத்தி நடையைக் கட்டினாள். மீதம் இருவரோ குப்பென்று சிரித்துவிட்டனர். ‘ஸீம்ஸ் அ கண்ட்ரிப்ரூட் யா’, என அவன் காதில்பட்டவாறு சொல்லிவிட்டு நகர்ந்தனர். அவமானத்தால் தலைகுனிந்து போன அவனுக்கு வேகமாய் வீட்டுக்கு ஓடி, போர்வையால் தன் முகத்தை மூடிவிட வேண்டுமென்ற எண்ணம் மேலேறியது. ஆயினும், ஆரியக்கூத்தாடினாலும் காரியத்தில் கண்ணாய் இருக்க வேண்டும் என்ற அவன் அப்பத்தாவின் சொற்கள் காதில் வேதவாக்காய் விழுந்தன. மேற்கொண்டு தேடலானான். சிறிது நேரத்திலேயே கடையைக் கண்டுபிடித்தான். மற்றவரிடம் பேசுவதை முடிந்த அளவு குறைத்துக் கொள்ளவேண்டுமென்று மனதில் எண்ணியவாறு அக்கடையில் புற்றீசல் போல பெருகிக்கிடந்த துணிகளை நோட்டமிடத் தொடங்கினான்.

அவன் சாதாரணமானவன்தான்; ஆயினும் இக்கதையின் நாயகன் ஆயிற்றே! நாயகர்கள் வாழ்வில் விதி எப்போது விளையாடாமல் இருந்தது? விதி அந்தப் பெண்கள் ரூபத்தில் வந்தது. அவர்களும் இதே கடையில் ஷாப்பிங் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். இவனைக் கண்டதும் ஒருத்தி நமுட்டு சிரிப்போடு வெளியேறினாள். மீதி இருவரில் ஒருத்தியும் மற்றொருத்திக்கு பை சொல்லிவிட்டு நீங்கினாள். கடையை மலைத்துப் பார்த்தபடியே பாவமாகச் சுற்றி வந்த நம் நாயகனைப் பார்த்துப் பாவப்பட்டாள் நாயகி. மலையளவு துணிகளோடு ஒரு தள்ளுவண்டியை ஓட்டியபடியும் *** ஆட்டியபடியும் நடந்து வந்து அவனிடம் நெருங்கி பேச்சு கொடுக்கத் தலைப்பட்டாள்.

“எக்ஸ்க்யூஸ் மீ சார், நீங்க தமிழா?”

(மனதில் நினைத்தது வளையத்தினுள்...) (வாடிங்கு... பொம்பள பஜாரி...) “ஆமாம் மேடம், எப்படி கண்டுபிடிச்சீங்க?”

(எல்லாம் உங்க கலர் தான்) “சும்மா தான் சார்... பாக்க அப்டி தோணிச்சு...”

“ஓஹோ...”

“நாங்க சிரிச்சதுக்கு ஸாரி... நீங்க தப்பா கேட்டீங்க... அது போப் ஜீன்ஸ் இல்ல... பெ-பே ஜீன்ஸ்...”

“ஓ...”, என்று ஆச்சரியத்துடன் கேட்ட அவன் திரும்பி பெயர்ப்பலகையைப் பார்த்தான். தன் தவறை உணர்ந்தான். பட்டணத்தில் இது மாபெரும் தவறாயிற்றே!

“ஸாரி மேடம்... நான் புதுசு...” இழுத்தான் அவன்.

“பரவால்ல சார்... நானும் ஊருக்கு வந்தபோது ஒண்ணுமே தெரியாமதான் இருந்தேன். எல்லாம் பழகிடும்...”, ஆறுதலாகச் சொன்னாள்.

தமிழ் கொஞ்சம் தைரியத்தைக் கொடுத்தது அவனுக்கு. பொங்கத் தொடங்கினான். “அது என்ன பட்டணக் கலாச்சாரமோ மேடம்... எனக்கு எதுவும் பிடிபடல... மல்லிப்பூவையும் தாவணியையும் பாக்க கண்ணு துடிக்குது...”

சிரித்துக் கொண்டே அவளும் சொன்னாள். “கலாச்சாரம் அப்டீங்கறதே நம்ம உருவாக்கினது தானே சார்...”

“அதெல்லாம் சரி மேடம்... நீங்க இப்டி உங்க ஊர்ல திரிஞ்சிருப்பீங்களா?”

“கண்டிப்பா இல்ல... அண்ணன் வகிந்திருவான்... ஆனா இந்த ஊர்ல இப்டி வரலனா நான் மட்டும் தனியா தெரிவேன்... சக ஊழியர்களும் கிண்டல் பண்ணுவாங்க...”, இழுத்தாள் அவள்.

“என்ன மேடம்... singh எங்க போனாலும் turban கட்டிக்கிறது இல்லியா? franceலேயே முஸ்லிம் பெண்கள் பர்தா அணியறாங்க... இந்த ஊர்ல மட்டும் தான் ஆம்பள-பொம்பள வித்தியாசம் கூட இல்லாம போச்சு... பெண்கள் தான் கலாச்சாரத்தோட அடித்தளமே... அத மாத்த முடியாது மேடம்...”

“சார்... சார்... கொஞ்சம் பொறுங்க... நானும் கலாச்சாரத்த மறந்தவ இல்ல... do you know? I am a bharathnatyam expert… I learnt it from my mom… அவங்களும் talented dancer!”

அதுவரை அவளிடம் ஏதோ வித்தியாசத்தைக் கண்ட அவன், அவள் கண்களும் வாயோடு சேர்ந்து கொண்டு பேசுவதை உணர்ந்தான்.

“டிசம்பரானா சென்னைல நெறைய கச்சேரி பண்றேன்... ஒரு மாசம் ஆபீசுக்கு லீவ் போட்டுட்டு... இது கலாச்சாரத்த காப்பத்தறது இல்லியா? பண்டிகை, திருவிழானா ஊருக்கு ஓடிப்போய் எல்லாரோட விமர்சையா கொண்டாடுவேன்... மனசுக்குள்ள எப்போவுமே தமிழ்ப்பொண்ணு தான் நான்...”

“சூப்பர் மேடம்... உங்க dressஅ பாத்து உங்கள தவறா நெனச்சிட்டேன்...”

“அது பரவால்ல சார்... ஆனா என்ன பொறுத்தவர comfortகு அப்புறம் தான் culture… எங்க வசதியும் முக்கியம் இல்லியா?”

“ஆமாம்... ஆமாம் மேடம்... கண்டிப்பா...”

“I wouldn’t forget my moorings… நம்ம ஊரு, ஜாதி, மக்கள், பாரம்பரியம் எதையுமே மறக்கக் கூடாது... ஆனா ஊரோட ஒத்தும் வாழனும்... அதுனால தான் இப்டி...”, தன் கருத்தைக் கூறி முடித்தாள்.

அவள் சொன்னதில் இருந்த நியாயத்தை ஏற்றுக்கொண்ட அவன், அவள் உதவியோடு சில துணிகளைத் தேர்ந்தெடுத்து வாங்கிவிட்டு வீட்டிற்குக் கிளம்பினான். இருவரும் ஒன்றாக மாலின் வெளியே வர, அவள் parking lotக்குத் தலைப்பட்டாள். அவனிடம் இடத்தை விசாரிக்க, அவளின் வழியில் இருப்பதால் தானே கொண்டு சேர்த்துவிடுவதாகக் கூறினாள். இரவு நேரமாகி விட்டதால், அவனும் வேண்டாவெறுப்பாகச் சம்மதித்தான்.

******************************************************************************

மறுநாள் காலை எட்டு மணிக்கு அவள் படுக்கையறைக்கு வந்து அவள் இன்னும் தூங்கி கொண்டிருப்பதைக் கண்ட அவள் அம்மா, போர்வையை விலக்கினாள். அவள் கண்ட காட்சி அவளை சற்றே தூக்கிப்போட்டது. வாயிலேயே வயலின் வாசிக்கலானாள்.

அடியே... காலங்காலத்துல கல்யாணம் ஆக வேண்டிய பொண்ணு... இப்டியாடி அசிங்கமா திரிவ...

என்னம்மா... Just lemme sleep for sometime…

நிறுத்துடி உன் இங்கிலிபீஸ... அது எந்த நாட்டு கலாச்சாரம்டி கிழிஞ்ச துணியோட உலா வர்ற சொல்லுது... கேவலமா இருக்கு... குடும்ப மானமே போகுது...

என்னம்மா... I don’t have torn jeans… mostly என் hubbyகிட்ட அத first giftஆ கேக்க போறேன்! கொஞ்சலாக சொன்னாள் அவள்.

சி... வாய மூடு... *** தெரியற மாதிரி கிழிஞ்ச துணி போடறது தான் fashionஆ?

What? அதிர்ச்சியுடன் கேட்ட அவள் தன் மெல்லிய கைகளைப் பின்புறம் தடவினாள். கரடு-முரடான ஜீன்ஸ் துணியின் நடுவே பாக்கெட்டின் பகுதியில் மென்மை தட்டுப்பட்டது...

Shit… I was fooled by a rustic mom… அந்த ஏமாற்றத்திலும் ஆங்கிலம் சரளமாக வந்தது அவளுக்கு... அடுத்த அரைமணி நேரத்திற்கு மகளின் தேம்பலை தேற்றுவதாய் இருந்தாள் அவள் தாய்.

******************************************************************************

சில தெருக்கள் தள்ளியோ, அவன் தன் தாயுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தான்.

“ஆத்தா... நேத்து நம்ம வேலைய புது ஊர்ல காட்டிடோம்ல...”

“என்ன கண்ணு பண்ண...”

“நம்ம ஊரு தொழில் தாம்மா...”

“அடியாத்தி... களவா! வேண்டாம் ராசா... பெரிய ஊர்ல மாட்டிக்கப் போற...”

“அதெல்லாம் இல்லத்தா... அந்த பொண்ணோட சம்மதத்தோட தான்தா... மூவாயிரம் தேறிச்சு..."

தொகையைக் கேட்டு வியந்தாள் அத்தாய். “அடியாத்தி, அம்புட்டா! பெரிய பெரிய படிப்பு படிச்சாலும் நம்ம சன தொழில மறக்காம செய்ற ராஸா... எனக்கு பெருமையா இருக்கு...”

“ஆத்தா... நம்ம பசங்கள இங்க வரச்சொல்லுத்தா... பொண்ணுங்க பசங்க எல்லாம் pantஓட தான் திரியராளுக... 1000-ரூவா நோட்டு இல்லாம யாருமே இருக்க மாட்டாங்க... நல்லா ஏவாரம் பண்ணலாம்...”

“சரி அப்பு... பத்திரமா பாத்துக்க...”, என்றபடி அழைப்பைத் துண்டித்தாள் அவன் தாய்.

என்னதான் சமுதாயத்தில் கல்வித் தரமும் தொழில் வகைகளும் பெருகினாலும் குலவிச்சை கல்லாமல் பாகம்படத் தானே செய்யும்!

******************************************************************************

Crossroads leading to crosswords

Perhaps this piece could be the most insignificant of all my ravings herein. But some happenings in life are so pleasing that it is imperative that we preserve and cherish their memories. This is one such rare event.

Sat, Nov 8th 2008, 10 PM: I was preparing for a forthcoming assessment in my hostel room at IISc. When were the assessments not forthcoming at IISc, by the way? So this was a usual dreary night at the institute for me. Unexpectedly I heard someone knocking at my door. It was my IISc-Telecomm coterie visiting my room after their dinner. It seemed they had almost nothing to do that night and had come to my room to chit-chat and pass time.

I actually did not mind, partly because I was not lagging behind in my preps and also I was already mentally drained out by then. One of my friends started trying to enter into my lappy account. The password screen flashed bright in front of him, along with the customary clue.

"Cold Fox" read the clue. I had no prior exposure to cryptic crosswords, so this clue was as anonymous to the cruciverbalist as to the common man. Yet sportively I acceded to their demand of providing better clues.

It was a 5-letter word; A commercial product; Cold did not refer to the temperature-based aspect.

They arrived instantaneously upon "Vicks" - I had included "fox" to remind me of 'vixen'. I would like to move the scene to what transpired some ten minutes later. Rocket science is not necessary to guess the rest.

I was pleading with them to reveal the password! And out came a clue:

A new type of waste cloth, we hear...(6)

I had absolutely no idea of what "we hear" meant. All I could mutter was waste cloth could be supplanted by rag. Yet each of them never really allowed me to proceed in this direction. I was deliberately misled by a countless number of futile clues. Some of them threw out an inkling; others were totally dumb. 

Finally after minutes of desperation, I tumbled upon the hard reality that rag ought to be pronounced differently to arrive at the answer. It was Anurag, my guide for Post-graduation studies.

It was an incredible feeling once I arrived at the answer. The link present in each of those inklings revealed themselves to me. It was as if you had watched a intriguing murder plot unwind itself at the final minute. 

Everyday in the ensuing semester holidays, my first task in the morning was to go about solving The Hindu Crossword. Who wanted difficult sudokus everyday anymore? :)

An Unholy Mess

Back to blogging after a yawning gap of 6 months...

Today I was surfing through some episodes of KBC to rekindle my fond childhood memories of Amitabh's inimitable anchoring style and in the process, earn a wee bit of GK! And one question just confounded me and motivated me to write a blog entry.

According to Brahmandapurana, who was the father of Goddess Saraswati??

Narada, Brahma, Shiva or Krishna

The contestant was equally flummoxed then. He easily ruled out Krishna and Narada, but the rest of the options sounded equiprobable to him. Implementing the 50:50, he was left with Narada and Brahma. He chose Brahma which eventually proved to be correct.

Now it was a puzzling scenario for me. I remember my early childhood days when my mother enthusiastically taught me the relations between the members of the Hindu Divine Family. All that was told to me then was that Saraswati was the wife of Lord Brahma!

Quickly I sought the Internet for a clarification. The results I got were dumbfounding. 

"Brahma is one of the three main gods-Trimurti-of the Hindu pantheon. He is the creator of the universe, Saraswati, who became the wife of her own father, was the daughter of Brahma. There are two stories about her genesis in the "Saraswati Purana". One is that Brahma created his beautiful daughter Saraswati direct from his "vital strength" or seminal fluid. The other is that Brahma used to collect his semen in a pot whenever he masturbated fixing his carnal eyes on the celestial beauty Urvasi. Brahma's semen in the pot gave birth to Saraswati. Thus, Saraswati had no mother. 

This daughter or grand-daughter of Brahma is the Hindu goddess of learning. When Brahma saw the beauty of Saraswati he became amorous. To escape from her father's passionate approach Saraswati ran to the lands in all four directions, but she could not escape from her father. She succumbed to Brahma's wish. Brahma and his daughter Saraswati lived as husband and wife indulging in incest for 100 years. They had a son Swayambhumaru. Swayambhumaru made love with his sister Satarpa. Through the incest of Brahma's son and daughter Brahma got two grandsons and two grand-daughters."

Well... This piece could be quite galling for many of you "pure" Hindus as well I believe. While it is quite another issue if these mythological Gods and Goddesses existed at all, even to hear amorous stories involving Divine beings is certainly ridiculous. After all, who else but Gods can serve as moral teachers to the common people? From the times of Stone Age, the feeling of a God has kept people within invisible moral confines. 

The glorious teachings of Hinduism are undoubtedly unparalleled by any other religion. The divinity of such a religion should not be lost upon the up and coming generations. If stories such as this are propagted, the better and higher truths will never dawn upon the fresher minds - instead, it will simply amount to making a Holy Religion the butt of fools' ridicule.

PS: Why do quizzers even ask such controversial questions? What purposes do they solve, other than inciting irritated people to write a blog on them?

The Kannada Safari

These days every telecommunication and semiconductor concern marches forward towards Bangalore on its very arrival to India. Towards the end of my under-graduation, it became apparent to me that I needed to be mentally prepared to stay at Bangalore for a considerable time in my life and career. In such circumstances, a weird idea struck me one fine morning. Why not learn the local language? Kannada!

Forget the sweltering heat of Chennai; as for twenty years I had warmed myself in Chennai and Tamil. All along my school education, teachers and books had kept telling me that Tamil alone is the most ancient of all languages and it is the sweetest of all as well. That was followed by a series of essays and stories on the morality, loyalty, bravery and blah blah blah of Tamil rulers and people. Almost no election is fought in Tamil Nadu without a mention of Tamil. That the current CM is an extremely talented Tamil poet and dramatist himself is a different story. This has always been a land where the language is worshipped by the people – quite unlike Orissa, a state where the CM manages to survive without even knowing Oriya!

So much for TN. I had a genuine opportunity at hand to verify the veracity of what my school teachers had imposed on me. The only way to find if one language is superior to another is to know to speak, read and write both languages. Prior to this, I had a misconception that I had utilized the Internet in every possible way. But mastering a language is no mean job and is much more difficult than to study techie aspects. Each of the three languages I know was learnt over a period of several years. A boost came with a cartoon of the “Health Capsules” – it said our lifetime increased with every new language that we learnt! Whether I followed every advice of Health Capsules can be reserved for a different argument. (Especially advices like the one to drink bowel prep liquids for prompt diagnosis of colon cancer ;)) Nevertheless I thrust myself the task of decoding Kannada…

The process began as it had for my mother tongue – letters first. Strangely, the mind began to correlate every letter of the alphabet with some character that I had already seen before in life. It was a nerve-wracking experience, especially when you get to feel that you see only a Greek “omega” everywhere, twisted here and there according to some being’s whims and fancies. I patiently bided time. There was one time when papers around me were littered with Kannada alphabets and members of my family looked down upon me as if I were drawing weird figures! They could have well presumed that I had fallen in love!

Quickly I unlocked the Kannada channels on my television. In hindsight, it could be a great move, as Kannada people block Tamil cable channels almost quite immediately when there is a feud between the states! I began to focus my eyes on the flash news in Kannada news channels. It proved a great exercise – I identified the miniscule differences between alphabets that were looking by and large similar. I also ended up learning new letters that were missed out in the internet – like half-stressing a letter in my own name (Shyam, just as they do in Hindi), having different notations for “ru” sound (like in maat’ru’bhaasha). Of LSRW, Reading and Writing are done!

Awaiting next was a greater challenge (LS) – comprehending what the native speakers spoke and to speak the language myself! Of course, it is an ongoing process and not something to which any form of timeframe could be allotted. Even today new words in Tamil seem to be created by the movies. One catchy word and the entire youth seem to be using it as a part of their everyday lingo! My main intent was to learn day-to-day Kannada – at least to the extent of conversing freely with auto-drivers, bus conductors, vendors and house-owners without the fear of being identified as a Tamizhan! Come on, who wants to comprehend Purandara Dasa at 21?!

My human tendencies reached their acme at this stage of the learning process. I felt almost every word in Kannada similar to the equivalent Tamil or Hindi word. The tense forms and the basic grammar (like the differences between usey, ussey, uska, uskeliye, usko etc in Hindi) were the ones that had the core variations. “I want” read “Enakku vendum” in Tamil and “Nanage Beku” in Kannada: so simple, isn’t it? Some ambiguities arose as well – Yen was “why” in Tamil while Yenu in Kannada translated to “What”!

While I have absolutely zero intentions of transforming this blog to some form of Kannada tutorials, I got to apprise you of other lessons that I learnt apart from the language itself. Given Kannada and Telugu share a script and that almost all of the words in the language bear a semblance with either Hindi or Tamil, isn’t a regional influence on the origin of language becoming starkly apparent?

We talk about patriotism and fidelity to the nation; we talk proudly of belonging to a state and a language; and unmindful of our wants we are identified in the society by our caste and religion. Battles are fought over recognizing the oldest of languages; researches are pursued over identifying, approving and improving the so-called classical languages. Politicians have accorded cult status to languages and religions. But after all, the fundamental truth is blatantly out in the open – everyone is the same.

It is time we forget and forgo boundaries and differences caused due to them. It is time we looked at a sports match between two nations as just one between two sets of talented individuals. Technology is often rebuked for reducing our life expectancy – remember it is the same technology that has brought together people from entirely different walks together and merged them without even the spot of a seam. There never existed differences – every patriotic thought or opinion that we possess today are merely ones that have been forced on us without our own knowledge right in our childhood. We simply carry the burden of wars fought long back; borders drawn ages ago; anthems sung in the past.

In that sense, I realize that I am not anything more than my name. God didn’t create India – how can I be an Indian? God didn’t create Tamil Nadu or Tamil as well! Neither were the religions or castes… Human beings haven’t simply multiplied and spread their progeny. They have infested their next generation with their own ideas. Exceptions that arose to such opinions were way less when compared with the number that faithfully carried it on to the succeeding generation!

That’s the biggest lesson I would take from my Kannada safari – to truly become a world citizen in my mind, heart, soul and spirit.